Album Review: Drake - „Scorpion”

Czy słyszałeś dobre słowo? Zdenerwowany Drake, znowu!

To znaczy, to powinno być dobre, prawda? Niektóre z najlepszych momentów w karierze Drake'a (celowe lub nie) były, gdy był poruszony. Kiedy wszyscy zaczęli go nazywać miękkim? Zaczął rapować, jak chciał rzucać rękami . Kiedy liczba przeciwników wzrosła? Upuścił cały album, mówiąc im odwal się . Kiedy Meek Mill wezwał go na ghostwriting? Mamy pełne lato gorąco syngiel i cieplejsze memy . Drake jest uroczym dobrym facetem, ale staje się o wiele bardziej interesujący, gdy zostaje wycofany w kąt i walczy. Chociaż od czasu, gdy Drake podbił swoich wrogów w 2015 roku If You Reading This, It's Too Late , wydaje się, że przeszedł długie okrążenie zwycięstwa: collab mixtape z Future on What a Time To Be Alive i jego dwa ostatnie projekty, Poglądy i więcej Życie było albo zbyt rozdęte, albo zbyt nudne, aby były znaczącymi wypowiedziami Drizzy. Wydawał się bardziej skoncentrowany na swojej marce niż artyzmie, bardziej zadowolony z tego, że ruchy taty były modne niż ujawnianie czegokolwiek o sobie. Jednym słowem Drake był zadowolony.

Ale jak mówią, życie przychodzi do ciebie szybko. To dziwne, co by było, gdyby Scorpion , piąty album Drake'a, był wydany miesiąc temu. W tamtym czasie musiał się tylko martwić o zbliżającą się ofertę Adidasa i miejsce na listach przebojów za cokolwiek, co nastąpiłoby po dwóch największych przebojach, jakie kiedykolwiek miał na listach przebojów („God's Plan” i „Nice For What”). Potem usłyszał „Podczerwień” Pushy T i pomyślał, że ma dość amunicji, by odpalić z własną ścieżką diss. Boyyyyyyy howdy , czy mylił się co do tego. Teraz świat wie, że Drake jest 1. Włączony przez francuskich byłych gwiazd porno 2. Nieudany praktykujący metodę wyciągania i 3. Nie jest zbyt chętny, by obnosić się z faktem, że miał dziecko nieślubne. Twitter ponownie go prażą, ale teraz kwestionuje jego męskość i obrzydliwość po rzekomej próbie powiązania marki jego linii Adidas z przybyciem jego pierwszego dziecka (nie wspominając o pozornie głuchym zdjęciu zrobionym jeszcze przed sławą rapu) ). Jak on odpowiedział? Znowu jest zdenerwowany.

Cóż, na wpół zdenerwowany. Scorpion jest w zasadzie podwójnym albumem, który podzielił dwie strony Drake'a: drażliwego rapera i kochanka R&B. Podczas gdy zeszłoroczne More Life miało luksusowy rytm zarówno dla piosenek rapowych, jak i R&B, Scorpion oszczędza swój luksus na powolne zacięcia na drugiej płycie. Pierwsza płyta, 12 utworów czystego rapu, ma beaty Drake'a w trybie mixtape: zimna, minimalna muzyka pułapkowa mająca na celu wzmocnienie bardziej złośliwego machnięcia, gdy Aubrey staje się po jego złej stronie. Np. No ID, Boi-Ida i Noah „40” Shebib mieszają się w jąkaniu hi-hatów, niskich uderzeń basu i sporadycznego rozkręcania klawiatur lub syntezatorów. „Survival” łączy większość tych elementów, by wprowadzić album, zanim współpracownik BlocBoy JB Tay Keith wskoczy na pułapkę „Nonstop”. Ten typowy dźwięk pułapki powraca jeszcze dwa razy na końcu pierwszego krążka „Mob Ties ”i„ Can't Take a Joke ”, z których pierwsza jest bardziej skuteczna niż druga dzięki łagodnej gitarze w tle. Drake rozkwita również bardziej epickimi uderzeniami z większymi bębnami i jakimś rodzajem podkładu duszy słyszanym w „Emotionless” i „Sandra's Rose”, podczas gdy równie bombastyczny „8 z 10” wraca do wyróżnienia „ Take Care Bóg wie . ”Jest nawet trochę dziwniejszych uderzeń dla Drake'a do rapowania, jak w progresywnej progresji na DJ Talk„ Talk Up ”i odwróconym, strasznym rytmie Wallisa Lane'a i Preme na albumie„ Is There More ”. , „God's Plan” z wyblakłą, powtarzającą się linią syntezatorów wydaje się być dziwniejszym kawałkiem albumu niż dziwne, ale pełne rozczarowania „I'm Upset”.

Skoro o tym mowa, o co dokładnie denerwuje się Drake? Cóż, trochę czasu upłynie, zanim rapowa strona Scorpiona stanie się interesująca, ponieważ pierwsze trzy utwory czują się jak intro dla zupełnie innych albumów. Chwali się, jak nietykalny jest w „Survival” („Sto razy cofnąłem się, kiedy nie dostałem kredytu / Widziałem ten film sto razy, wiem, dokąd zmierza”), podkreśla, jak trudny może być w „Nonstop” („Yeah I'm light-skinned, ale wciąż jestem dark n *** a”), a „Elevate” chwali się swoim bogactwem („Jeśli mnie potrzebujesz, nie możesz zadzwonić ja, jestem zajęty robieniem pieniędzy / Wiesz, co mam na myśli, myślę tylko o hunnidach ”). To prawie niepokój, ale potem pojawia się „Emotionless” i wszystko staje się interesujące. Drake, mistrz swojej własnej marki w mediach społecznościowych, kwestionuje wartość tego wszystkiego („Przewijanie„ przez życie i łaknienie za pochwałę / opinie od nieznajomych zabierają mnie z moich dróg / próbuję zobaczyć, kto jest na drugim końcu cienia / W większości przypadków jest to po prostu ktoś, kto nie jest w wieku dojrzałym / To chyba tylko sam i boi się / I zmiażdżyć, żeby ktoś inny mógł poczuć ból ”). Jako godny gniewu, jak na odwrót, „nie ukrywałem mojego dziecka ze świata” w wymówkę, potentat mediów społecznościowych, Drake, wydaje się mieć jakiś wewnętrzny kryzys jako nowy ojciec („Dopóki nie zagościsz na swoim nasienie, którego nigdy nie możesz odnieść ”). Drake wydaje się paranoikiem i bardziej niepewny siebie niż kiedykolwiek wcześniej, nie strzelając do nikogo konkretnego, ale rzucając się na kolektyw przeciwników. Co więcej, wydaje się mniej zainteresowany udowadnianiem sobie, że jest wygodny, ponieważ R&B / raper wszyscy mu przypisują („Pocałuj mojego syna w czoło, a potem pocałuj ** na pożegnanie / Szczęście miałoby to, postanowiłem moja rola dobrego faceta ”). „Is There More” wydaje się być aroganckim pocałunkiem dla tych, którzy chcą go zobaczyć cierpiącego, jak gdyby odpowiadał na wszystkie pytania, jakie ludzie mają dla niego podczas jego ostatnich skandali („Tylko lyin”, ja robię, wylewa się w tropics / Tylko cryin 'I is cryin' from laughin '' o tym / Tylko brak 'Mogę zrobić to mój brak odpowiedzi / Tylko odpoczynek, który robię jest' Gdzie reszta moich przecinków? '”). Przez cały czas oczekiwania świata na jego odpowiedź na Pusha T, Drake wydaje się szczęśliwy, że pozwala wszystkim dusić się w szumie.

Następnie soczewka powiększająca próbuje skupić się na intencji Drake'a podczas drugiego krążka, rozrzuconej linii czasu ponurego loverboya Drake'a na granicy jednego z najbardziej szokujących momentów w jego życiu. Druga płyta jest bardziej bujną, nastrojową kolekcją piosenek i wydaje się wydobywać to, co najlepsze w Drake jako wykonawcy. Jeśli chodzi o jego śpiew, to najlepsze w całej jego karierze. Falsetty pasują do odpowiednich wibracji i niskiego croonu, także wsuwają się w każdy rowek. Powolne nagrywanie „Peak” pozwala Drake'owi podnieść swoje własne melodie bez zanurzania się w niepotrzebne wysokie dźwięki, podczas gdy „In My Feelings” ma bardziej podnoszący na duchu rytm taneczny (choć na szczęście nie jest dancehall), by Drake zaśpiewał nieco wyżej. Podczas gdy cały rekord jest niski, odbywa się to na różne sposoby. W jednej chwili pojawia się odbicie „Nice For What”, następny to pułapka „Ratchet Happy Birthday”, a potem gorący reggae „After Dark”. Drake to człowiek, który lubi mieszać muzykę, ale w przynajmniej tutaj klimat jest spójny i nigdy nudny. Podczas gdy utwory wokalne More Life wyraźnie sięgały po sukces popowy, drugi krążek Scorpiona podąża za klimatem R&B z odrobiną energii i tekstury. Osoby takie jak „Don't Matter To Me” i „Final Fantasy” również podkreślają wpływ 808s & Heartbreak Kanye Westa, podczas gdy „Jaded” i „Finesse” nawiązują do początków The Weeknd.

Przybliżając nieco tekst, pokazuje jednak najbardziej rozproszoną głowę Drake'a w jego karierze. Na początku w „Peak” znów jest sam i spogląda wstecz na stare płomienie, używając także nowoczesnej randki na telefony komórkowe, aby przemówić do niego („Talk był kiedyś tani, dziś jest wolny / Ludzie są tak trudni, jak oni telefon pozwala im być ”). „Letnie igrzyska” bardziej szczegółowo to opisują w Drake'u skąpym na temat jego miłości, który mówi „kocham cię” zbyt szybko i bardziej kalekie mediów społecznościowych („Tak, mówisz, że cię prowadziłem, ale śledziłeś mnie / śledzę jedną z twoich przyjaciele, nie obserwujesz mnie / Potem blokujesz ich, żeby nie widzieli cię podobnego do kogoś takiego jak ja). „That's How You Feel” i „Jaded” to raczej złośliwe piosenki o tym, że Drake albo czuje się zraniony przez swojego byłego, albo sugeruje, że wszystko, co zrobiła dla zabawy, jest sposobem na pokonanie go („Czas, to zrobiło, zostawił cię ze złamanym sercem / Prawie nie usprawiedliwiasz, jak grasz ze mną / Mindin 'moja firma i pojawiasz się / Do niczego dobrego, powinienem był zobaczyć znaki ”). Kiedy Drake nie naprawia swojego serca, jego tętno jest na stałym poziomie z jakiegoś strachu. „In My Feelings” wydaje się słodkim, jeśli nie desperackim wezwaniem do kobiet odległych kobiet w jego życiu, podczas gdy „After Dark” chce zamienić późno nocne łupy w garść potrzebujących wiadomości tekstowych („Late Night like Left Eye, I'm creepin '/ Zakładając najgorsze, bo nie słyszałem od ciebie przez cały weekend / Twoje milczenie prowadzi mnie w górę ściany, w górę ściany / Nie mogę powiedzieć, czy kpisz z dzwonienia lub tęsknisz połączenia ”). Tak ciężko, jak próbuje z imponującym śpiewem, bliższe przyjrzenie się tekstom pokazuje, że Drake jest bardziej wadliwy i emocjonalnie odległy niż kiedykolwiek wcześniej iw tym momencie zaczyna tracić swój blask. To naprawdę słodkie, że próbuje odzyskać punkty swagger dzięki wzmocnieniu „Nice For What” lub gładkiemu „Ratchet Happy Birthday” („Próbowali tego, poszli na to / cały rok i nadal jesteś tutaj, po prostu zignoruj ​​to / Jeśli to nie jest prawdziwe, nie chcesz tego. Jedynym legalnym, prostym i seksownym powolnym dżemem jest „Final Fantasy”, w którym Drake w zasadzie śpiewa jeden ze swoich mokrych snów („Łuk, atak serca, serce / potrzebuję tego jak paskudny, jak Evil Angel, jak Vivid / You wiem, paskudny jak to dają ”).

Podobnie jak większość płyt Drake, ostatni utwór jest prawdziwym głównym wydarzeniem. „14 marca” Drake staje w obliczu jednego ze swoich najgorszych lęków: ponownie przeżywa podzieloną relację rodzicielską, tylko tym razem jest winny („Samotny ojciec, nienawidzę, kiedy to słyszę / zwykłem rzucać wyzwanie rodzicom na każdym albumie / Teraz jestem zakłopotany, mówiąc im, że skończyłem jako współ-rodzic ”). Jest niezwykle dojrzały w tym, widząc pozytywne („To pierwsze pozytywne DNA, które kiedykolwiek świętowaliśmy”) i negatywny („Mam pustą szopkę w mojej pustej łóżeczku”) w sytuacji, jednocześnie będąc z góry z jego nowo narodzonym synem („Mam nadzieję, że do czasu, gdy usłyszysz to / Ja i twoja matka przyjdziecie dookoła / Zamiast zawsze obcinać sobie nawzajem ”). TO jest prawdziwy urok Drake'a: konfesjonał, samoświadomość i szczegółowość. Jak wrażliwy i ochronny Drake położył się w swoich utworach, jest wtedy wrażliwy i emocjonalnie surowy, gdzie jest interesujący i zniewalający. Słuchanie go trwa długie, ciężkie, pięciominutowe spojrzenie w lustro z mikrofonem w ręku jest dla niego lepsze niż bycie otoczonym przez najgorętsze kobiety w najlepszym oświetleniu i miliard dolarów po cenach dumpingowych w mieście Toronto. Jeśli Drake wsunął stopę w drzwi, będąc tak introspekcyjnym na sobie, dlaczego nie będzie tego trzymał. Nie mówiąc już o tym, że każda piosenka, którą wykonuje, to „Doing It Wrong”, ale traci zdolność do powtarzania „The Motto”.

Scorpion może być najbardziej frustrującym albumem Drake'a, ponieważ wydaje się, że Drake robi dwa kroki do tyłu, kiedy miał szansę rzucić się do przodu. Produkcja jest imponująca, a wydajność Drake'a jest najbardziej wzmożona i energetyczna w ciągu ostatnich trzech lat, zwłaszcza na drugiej płycie. Ale wygląda na to, że Drake wybrał najgorsze strony siebie na tym albumie: divę social media i przerażającego byłego chłopaka. Nie jest niczym niezwykłym, że raperzy wydają cały album wygrywając swój sukces i obawiając się nienawiści, ale w przypadku Drake'a wydaje się to nieco żałosne. Może gdyby nie pojawił się zrzut informacji Pusha T, Scorpion wydawałby się uciekać z młyna. Ale biorąc pod uwagę kolejną szansę, by stać się wybitnym artystą, o którym twierdzi, że jest, Drake wydaje się być całkowicie zadowolony z pozostania w swojej starannie dobranej strefie komfortu. To, co Drake wydaje się nazywać „zdenerwowanym”, większość ludzi prawdopodobnie lepiej skojarzy z „znudzonym”.

Lubiłem to? Poświęć chwilę na wsparcie The Young Folks w Patreon!

Czy słyszałeś dobre słowo?
To znaczy, to powinno być dobre, prawda?
Kiedy wszyscy zaczęli go nazywać miękkim?
Kiedy liczba przeciwników wzrosła?
Kiedy Meek Mill wezwał go na ghostwriting?
Jak on odpowiedział?
Skoro o tym mowa, o co dokładnie denerwuje się Drake?
Lubiłem to?